Vandaag is het alweer 2 jaar geleden dat jij bij me weg moest gaan. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan je denk.
Wat hadden we het fijn samen hé? Onze band zo sterk omdat we altijd met z’n tweeën geweest zijn.
Het blijft dan ook zo moeilijk mam… ik mis je zo erg!
Wel ben ik ontzettend dankbaar dat ik jou als moeder gehad heb, want een lievere, meer zorgzame moeder dan jij heeft er nog nooit bestaan. Jammer alleen dat ik je dat nooit gezegd heb. Wij waren nooit zo dat we dat soort dingen zeiden.
Toch denk ik dat je het wel wist… dat je wist hoeveel ik van je hield ook al zei ik het niet. Wanneer wij elkaar aankeken, waren woorden ook niet nodig… we wisten toch wel wat we voelden.
We deden van alles samen. Mijn creatieve kant heb ik van jou geërfd en we konden dan ook ontzettend genieten van een middag samen kaarten maken. Of lekker na het boodschappen doen nog even langs de hobby-winkel waar we nooit met lege handen naar buiten kwamen.
Ik heb dan ook nog een doos vol met zelfgemaakte kaarten van jou mam. En de mooiste gehaakte kleedjes… en de borduurwerken natuurlijk! En wat dacht je van al de sjaals die je voor me gebreid hebt… wit, roze, lila, groen, bruin, nog een roze… ik weet niet eens hoeveel ik er wel heb.
Laatst kwam ik een plaatje tegen en de tekst is zo waar:
Mam, ik hou van je!